Ulga na prototyp

Kluczowe znaczenie dla prawidłowego zastosowania ulgi mają definicje określone w ustawie o CIT – tj. pojęcia „produktu”, „produkcji próbnej nowego produktu” oraz „wprowadzenia na rynek nowego produktu”.

Przez „produkt” ustawodawca rozumie produkt w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości, z wyłączeniem usługi. Zatem produktem na gruncie przepisów dotyczących omawianej ulgi są wytworzone lub przetworzone przez jednostkę rzeczowe aktywa obrotowe zdatne do sprzedaży lub będące w toku produkcji. Pojęcie to obejmuje również półprodukty.

„Produkcją próbną nowego produktu” jest etap rozruchu technologicznego produkcji, który nie wymaga dalszych prac projektowo-konstrukcyjnych lub inżynieryjnych i którego celem jest wykonanie prób i testów przed uruchomieniem procesu produkcji nowego produktu, powstałego w wyniku prowadzenia przez podatnika prac badawczo-rozwojowych. Ten etap rozruchu technologicznego obejmuje okres od momentu poniesienia pierwszego kosztu związanego z tym procesem do momentu rozpoczęcia produkcji nowego produktu.

Przez „wprowadzenie na rynek nowego” produktu ustawodawca rozumie z kolei działania podejmowane w celu przygotowania dokumentacji, która będzie służyć do uzyskania certyfikatów i zezwoleń umożliwiających skierowanie do sprzedaży produktu powstałego w wyniku prowadzenia przez podatnika prac badawczo-rozwojowych.

Za koszty produkcji próbnej nowego produktu, które są podstawą do skorzystania z ulgi, ustawodawca uznaje:

1. cenę nabycia lub koszt wytworzenia fabrycznie nowych środków trwałych, które są niezbędne do uruchomienia produkcji próbnej nowego produktu i zaliczane są do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych;
2. wydatki na ulepszenie środka trwałego (z grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych), poniesione przez podatnika w celu dostosowania tego środka trwałego do uruchomienia produkcji próbnej nowego produktu;
3. koszty nabycia materiałów i surowców wyłącznie w celu produkcji próbnej nowego produktu.

Do kosztów wprowadzenia na rynek nowego produktu ustawodawca zalicza koszty:

1. badań i ekspertyz oraz przygotowania dokumentacji niezbędnej do uzyskania certyfikatu, homologacji, znaku CE oraz znaku bezpieczeństwa. Oprócz tego przepisy uwzględniają tu także koszty uzyskania lub utrzymania zezwolenia na obrót lub innych obowiązkowych dokumentów oraz oznakowań związanych z dopuszczeniem produktów do obrotu lub użytkowania. Wreszcie, zaliczyć do tej kategorii można też koszty opłat pobieranych w celu uzyskania, odnowienia lub przedłużenia powyższych dokumentów;
2. badania cyklu życia produktu;
3. systemu weryfikacji technologii środowiskowych.

Odliczenie ulgi przysługuje podatnikowi, jeżeli koszty produkcji próbnej nowego produktu (lub wprowadzenia na rynek nowego produktu):

• zostały faktycznie poniesione w roku podatkowym, za który jest dokonywane odliczenie (zatem stosujemy tutaj metodę kasową), oraz
• nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub odliczone od podstawy opodatkowania.

Ustawodawca przewidział szczególne zasady dla podmiotów korzystających ze wsparcia w ramach specjalnych stref ekonomicznych bądź Polskiej Strefy Inwestycji. W przypadku takich podmiotów prawo do odliczenia przysługuje jedynie w odniesieniu do tych kosztów uzyskania przychodów, które nie są przez podatnika uwzględniane w kalkulacji dochodu zwolnionego z podatku. =

W przypadku poniesienia w danym roku podatkowym straty – bądź w przypadku, gdy wielkość dochodu podatnika jest niższa od kwoty przysługujących mu odliczeń – odliczenia odpowiedniej kwoty kosztów podatnik będzie mógł dokonać w zeznaniach za sześć kolejno następujące po sobie lat podatkowych, następujących bezpośrednio po roku, w którym podatnik skorzystał (lub miał prawo skorzystać) z odliczenia.